การป้องกันเหยี่ยว นกเอี้ยง นกพิราบ แบบชั่วคราว

ช่วงนี้นกมาเล่นเสียงที่ตึกเยอะมากครับ และสิ่งที่ตามมากับปริมาณนกที่มีมาเล่นเสียงจำนวนมาก ก็คือ

เหยี่ยว ศัตรูหมายเลขหนึ่งที่มาคอยดักจับนกแอ่นไปกินเป็นอาหาร แถมด้วย นกเอี้ยง นกพิราบ ที่เข้ามาอาศัยร่มเงา ร่มชายคาภายในตึกนกของผม  สำหรับนกเอี้ยงกับพิราบไม่ค่อยเป็นปัญหา จะรบกวนนกแอ่นบ้างเล็กน้อยตรงบริเวณปากช่องนกเข้าออก แต่ที่ผมหนักใจมากกว่านกเอี้ยงหรือนกพิราบก็คือ มีเหยี่ยวมาดักจับนกแอ่นที่ตึกวันละหลายครั้ง  แล้วมาแต่ละครั้งจะต้องได้นกแอ่นกลับเป็นอาหารทุกครั้ง 

ซึ่งเหยี่ยวนี้มีความพยายามมาก บินมาเกาะที่ลำโพงเรียกนกบ้าง บางทีก็บินมาเกาะยืนรอท่าที่ปากช่องเข้าออกเลยก็มี และที่สำคัญคือเราไม่ได้อยู่ดูแลตลอดเวลา เมื่อเริ่มสังเกตุเห็นแรกก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าคล้ายกับนกพิราบ เราก็จำเป็นต้องเดินไปดูว่าใช่หรือไม่ แรกก็พอเดินไหว แต่บ่อยเข้าก็ไม่ค่อยไหว  หลังมาจึงได้ซื้อหนังสติกไว้เพื่อยิงไล่ไป เหยี่ยวก็จะหนีไปได้สักพักเดียวก็จะบินกลับมาเกาะรอเหมือนเดิม ต่อมาต้องจ้องหากโอกาส จ้องหาจังหวะแอบยิงไปได้ 2 ครั้ง แบบห่างๆไม่ให้โดนตัว 2 ครั้ง

ด้วยสายตาอันดีเยี่ยมของนกเหยี่ยว เค้าสามารถที่จะจำคนที่เคยไล่ หรือ คนจะมาทำร้ายเค้าไดัแม่นมาก จำแม่นเลย  พอเราเดินจากที่บ้านพักไปยังไม่ถึงตัวตึก ห่างออกมาประมาณว่าระยะสัก 25-30 เมตร และอยู่ในรัศมีที่หนังสติกยิงไปไม่ถึง พอเค้าเห็นเราเท่านั้นหละ เหยี่ยวจะบินหนีไปทันที  วนเวียนเป็นอยู่อย่างนี้หลายๆครั้งต่อวัน ผมเองก็สู้ไม่ไหว พอเดินไปเพื่อจะไล่เหยี่ยว เดินไปยังไม่ถึงก็ต้องเดินกลับเพราะว่าเหยี่ยวบินหนีไปเสียก่อนที่เราจะไปถึง เป็นอยู่อย่างนี้หลายรอบ  ผมก็นึกว่าไม่ดีแน่แล้ว หากว่าต้องเดินไปเดินกลับวันละหลายเที่ยว

ผมก็เลยมานั่งคิดดูว่าจะมีวิธีอะไรที่จะป้องกันไม่ให้เหยี่ยวมายืนเกาะที่ปากช่องนกบินเข้าได้ เพราะว่าหากเหยี่ยวมายืนเกาะอย่างนี้  จะทำให้นกแอ่นเกิดความระแวง รู้สึกไม่สบายใจในการที่จะบินเข้ามาสำรวจภายในบ้านนก ซึ่งเป็นผลเสียมากกว่าผลดี 

แต่ด้วยความไม่พร้อม ผมจึงจำเป็นต้องเร่งทำตัวป้องกันเหยี่ยวไม่ให้สามารถมายืนเกาะที่ช่องนกบินเข้า และอุปกรณ์ที่ต้องทำนี้ จะต้องไม่ทำให้นกแอ่นเกิดอันตราย หรือบาดเจ็บหากว่าเกิดความพลาดพลั้งบินมาชนอุปกรณ์ตัวใหม่นี้  ซึ่งไม่เคยติดตั้งมาก่อน จึงอาจจะทำให้นกแอ่นบินด้วยความเคยชินหรือประมาท ไม่ได้สังเกตุเห็นอุปกรณ์ตัวที่จะติดตั้ง ก็บินเข้ามาชนแล้วบาดเจ็บ เป็นอันตรายกับนกได้

ด้วยความจำเป็นเพราะว่าไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนอกจากสายลำโพงอย่างเดียว จะไปหาซื้ออุปกรณ์ต่างๆก็ไม่ได้เพราะว่าเป็นวันอาทิตย์ตอนบ่ายแล้ว  แต่ก็ยังโชคดีที่ว่ามีสว่านเจาะปูนอยู่คิดอยู่สักพักหนึ่ง   ความคิดก็เลยเกิดแว๊ปขึ้นมา เอาเท่าที่จะทำได้ เอาของที่มีอยู่มาทำให้เกิดประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อน ป้องกันไว้ก่อนจะได้ผลหรือไม่ได้ผลก็ทดลองทำดูก่อน ก่อนที่จะเกิดความเสียหาย เกิดความหวาดตระหนกกับนกแอ่นมากจนเกินเหตุ และผมกลัวว่านกแอ่นจะหมายหัวไว้ว่าจะไม่บินมาสำรวจบ้านนกอีกต่อไป ซึ่งเป็นผลเสียหายที่รุนแรงมาก 
สิ่งที่ผมประดิษฐ์ขึ้นมาจากสายลำโพง ก็เป็นอย่างที่จะได้เห็นใน Clip VDO ซึ่งปรากฎอยู่ด้านล่างนี้

หากจะให้สนุก ดูให้ถนัด ผมแนะนำว่าให้ดูแบบ Full Screen นะครับ จะเห็นได้เต็มตาดีกว่า









อีกอย่างนะครับ จาก Clip VDO นี้จะเห็นได้ว่า เสียงที่ผมเปิด ไม่ได้ดังอะไรมากมายนะครับ  เปิดในระดับที่ได้ยินชัด  ไม่ต้องเปิดเสียงแข่งขันกัน จนทุกวันนี้ผมจะกลายเป็นมลพิษทางเสียงไปแล้ว  ซึ่งก่อให้เกิดปัญหาในหลายๆพื้นที่ หลายๆจังหวัดไปแล้ว 

และเรื่องของมลพิษทางเสียง มันจะย้อนกลับมาคุกคามตัวเราเองครับ อย่างที่เห็นกันอยู่ทั้งในมาเลเซีย ก็มีปัญหาเหล่านี้ ทางจันทบุรี  ตราด  ปากพนัง เรียกว่าทุกพื้นที่ก็ว่าได้นะครับ ล้วนแล้วแต่เกิดปัญหาเรื่องเสียง  ผมเองได้รับทราบว่าปัญหานี้กำลังจะถูกหยิบยกขึ้นมาพูดทั้งในระดับอำเภอ ระดับจังหวัด  และมีข่าวที่ไม่ดีก็คือว่า กำลังจะเป็นปัญหาระดับประเทศที่กำลังถูกเพ็งเล็งจากผู้หลักผู้ใหญ่ในทุกระดับแล้ว

ผมอยากให้เพื่อนๆ ได้นึกถึงอกเค้าอกเรานะครับ พยายามเปิดเสียงอย่างพอประมาณ ไม่ดังรบกวนเพื่อนบ้านมากเกินไป อย่าลืมว่า

  หากว่าชาวบ้านชาวเมืองเค้าอยู่ไม่ได้  เราก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะครับ  

ดังนั้นผมอยากให้คำนึงถึงว่า    เค้าอยู่ได้ เราถึงจะอยู่ได้   อยู่ร่วมกันอย่างถ้อยที ถ้อยอาศัย ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย แต่ทั้งหมดทั้งมวลประโยชน์จะเป็นของเจ้าของตึกนกอย่างเราๆท่านๆมากกว่า ถึง มากที่สุดครับ ( ต้องขออภัยที่ใช้คำพูดแรง แต่ผมต้องการกระตุ้นให้เกิดความรับผิดชอบ ในการร่วมมือกัน ร่วมใจกัน ทำในสิ่งที่ดี ทำในสิ่งที่สมควรกระทำต่อสังคมรอบข้างของเราเอง )

                                                                                         Vuthmail-Thailand
                                                                                                 04.10.53